Pavarësisht se çfarë parade e Ditës së Fitores së Rusisë supozohet të përfaqësojë, ajo nuk do të jetë asnjë lloj fitoreje ndaj Ukrainës, pretendon analisti i mbrojtjes, Michael Clarke. Këtë luftë sipas tij, Rusia nuk do ta fitojë në kuptimin e plotë.
Sukseset e huaja ushtarake të Putinit në mbarë botën pas vitit 2008 u arritën të gjitha duke përdorur njësi të vogla të forcave elitare, mercenarëve dhe grupeve të milicisë lokale së bashku me fuqinë ajrore ruse.
Kjo i dha Moskës një dorë të konsiderueshme me kosto të ulët gjatë ndërhyrjeve në Gjeorgji, Nagorno-Karabakh, Siri, Libi, Mali dhe dy herë në Ukrainë gjatë vitit 2014, fillimisht në aneksimin e paligjshëm të Krimesë dhe më pas në krijimin e shteteve të vetëshpallura ruse në Luhansk dhe Donetsk.
Në çdo rast, Rusia lëvizi me shpejtësi dhe pa mëshirë në mënyrat që bota perëndimore nuk ishte në gjendje t’i kundërshtonte, përveçse nëpërmjet regjimeve të graduara të sanksioneve – asgjë që mund ta ndryshonte realitetin. Putin ishte i aftë në krijimin e “fakteve të reja në terren”.
Në shkurt ai provoi të njëjtën gjë përsëri në shkallën më madhështore të mundshme në Ukrainë, për të rrëmbyer pushtetin qeveritar brenda rreth 72 orëve në një vend me 45 milionë banorë që zë zonën e dytë më të madhe të tokës në Evropë. Ishte një lojë befasuese dhe e pamatur dhe dështoi plotësisht në javën e parë vendimtare.
Putini tani ka pak mundësi, por të vazhdojë përpara për ta bërë këtë luftë më të madhe në Ukrainë ose akoma dhe më e madhe duke përparuar përtej kufijve të saj. Përshkallëzimi është ndërtuar në situatën aktuale dhe Evropa ka arritur një moment shumë të rrezikshëm në historinë e saj të fundit.
Pasi dështoi me Planin A për të kapur qeverinë në Kiev përpara se forcat e Presidentit Zelensky, ose bota e jashtme, të mund të reagonin, Moska më pas kaloi në një Plan B. Kjo ishte një qasje ushtarake më “manovriste” për të rrethuar Kievin dhe për të lëvizur zona të tjera të Ukrainës. Edhe kjo dështoi. Kherson ishte i vetmi qytet i madh që ra nën kontrollin rus dhe që atëherë ka vazhduar t’i rezistojë administratës ruse. Fakti është se forcat ruse ishin shumë të vogla për të dominuar një vend kaq të madh; ata performuan shumë dobët për një përzierje arsyesh; ata u udhëheqën keq dhe u shpërndanë në katër fronte të veçanta, nga Kievi në Mykolaiv, pa komandant të përgjithshëm.
Dhe ata rezultuan se ishin kundër një ushtrie të vendosur dhe të trajnuar mirë ukrainase, e cila i luftoi ata deri në ndalesë në një demonstrim klasik të “mbrojtjes dinamike” – jo duke mbajtur një linjë, por përkundrazi duke goditur sulmuesit në pikat e cenueshmërisë maksimale.
E zhgënjyer, Rusia tani ka kaluar në “planin C”, i cili do të heqë dorë nga Kievi dhe veriu, në vend të kësaj të përqendrojë të gjitha forcat e saj për një ofensivë të madhe në rajonin e Donbasit dhe në të gjithë jugun e Ukrainës, ndoshta deri në port të Odesës në jug-perëndim – në mënyrë efektive për të bllokuar vendin.
Kjo është fushata që ne shohim tani duke u zhvilluar në lindje rreth Izium dhe Popasne, Kurulka dhe Brazhkivka.
Forcat ruse po përpiqen të rrethojnë Operacionin e Forcave të Përbashkëta të Ukrainës, (JFO) – rreth 40% e ushtrisë së saj që është gërmuar përballë “republikave” separatiste Luhansk dhe Donetsk që nga viti 2014. Objektivat kryesore ruse janë të marrin Slovyanskun dhe, pak më tej në jug, Kramatorsk. Ato janë të dyja pika strategjike vendimtare për kontrollin e të gjithë rajonit të Donbasit.
Dhe lufta ka kaluar në një fazë tjetër ushtarake – një luftë në një vend më të hapur, gjatë motit më të mirë, me tanke, këmbësoria e mekanizuar dhe, mbi të gjitha, artileri – e krijuar për të shkatërruar linjat e mbrojtjes së kundërshtarit përpara se forcat e blinduara të futen brenda.
Çdo sukses i rëndësishëm ushtarak rus ka të ngjarë të krijojë një kryengritje të madhe, pa fund, që do të bëhet më e madhe për çdo rreth që forcat ruse mund të pushtojnë. Putini dështoi që në shkurt me Planin A. Dështimi i kësaj skeme do të thotë se planet B, C ose ndonjë plan tjetër pasues ende e lë Rusinë drejt zhgënjimit.
Në një mënyrë apo tjetër, Rusisë do t’i duhet të vazhdojë të luftojë në Ukrainë, ose kundër popullsisë, ose kundër ushtrisë ukrainase, dhe me shumë mundësi të dyja njëkohësisht. Dhe për sa kohë që Kievi i qëndron linjës së tij aktuale që kërkon tërheqjen e Rusisë përpara se të mendohet për ndonjë lëshim, Putini nuk mund të bëjë shumë veçse të vazhdojë me zymtësi.
Fuqitë perëndimore do të vazhdojnë të furnizojnë me armë dhe para për Kievin dhe nuk do të heqin sanksionet e fuqishme ndaj Rusisë. Putini shpejt do të kuptojë që Evropa dhe SHBA kanë aq pak nevojë për resurset ruse, e kjo do të jetë një tjetër goditje e madhe për të.
