Landais Alzheimer është një fshat në jugperëndim të Francës që ndryshon nga pjesa tjetër e vendit, në atë që të gjithë banorët e tij vuajnë nga demenca.
Në fakt është një fshat ku ka një institucion për kujdesin e personave që vuajnë nga demenca.
Dyqani në sheshin kryesor të fshatit shet ushqime bazë, më e rëndësishmja prej të cilave është baguette, por nuk merren para, kështu që askush nuk duhet të kujtojë të ketë një portofol.
Ndër banorët e këtij fshati është edhe ish-bujku Francis. I pyetur nga BBC se si reagoi kur mjeku i tha se kishte Alzhajmer, ai u përgjigj: “Shumë e vështirë”.
Edhe babai i tij kishte sëmundjen e Alzhajmerit, por Francis nuk ka frikë.
“Nuk kam frikë nga vdekja sepse një ditë do të ndodhë. Ndërkohë unë do të jetoj pavarësisht sëmundjes. Unë jam këtu për të jetuar. Nëse dorëzoheni, atëherë kjo është. Kështu që është e nevojshme të vazhdoni sa më mirë”, tha Francis.
Përveç dyqaneve dhe restoranteve, banorët inkurajohen të vizitojnë teatrot dhe të bashkohen në aktivitetet e saj.
Philippe dhe Viviane përpiqen të bëjnë një jetë sa më normale që të munden pasi u diagnostikuan me demencë.
“Ne shkojmë për shëtitje, ecim”, tha Philippe, duke parë në distancë.
I pyetur nëse ai dhe Viviane janë të lumtur, ai u përgjigj duke buzëqeshur se ishin vërtet.
Banorët nuk kanë një kohë të caktuar për takime, pazar dhe pastrim, por vetëm një ritëm të butë që i nxit të jenë aktivë për të pasur sa më shumë liri.
Profesoresha Helene Amieva theksoi se ky lloj jetese ndikon në rrjedhën e sëmundjes.
“Ajo që kemi vërejtur kur njerëzit hyjnë në institucione (të zakonshme) është një rënie e përshpejtuar njohëse, por kjo nuk vërehet këtu. Ne shohim një lloj evolucioni të qetë. Kemi arsye të besojmë se trajektorja e rezultateve klinike mund të ndikohet me këtë qasje”, tha Amieva.
Ata kanë vërejtur gjithashtu një ulje drastike të ndjenjës së fajit dhe ankthit në familjet e atyre, që kanë sëmundjet e përmendura.
Vizitat tek vendasit janë të mundshme në çdo kohë. Dominique, nëna 89-vjeçare e së cilës jeton në këtë fshat, tha se ajo dhe motrat e saj nuk e prisnin që ai të ishte aq i mirë.
Secila nga shtëpitë ka tetë qiramarrës të cilët ndajnë një kuzhinë, dhomë ndeje dhe trapezarinë. Banorët paguajnë shpenzime rrjedhëse që janë të barabarta me kostot e një shtëpie mesatare të të moshuarve, ndërsa autoritetet mbulojnë kosto të tjera. Për ndërtimin e këtij fshati autoritetet ndanë gati 20 milionë euro.
Kur u hap në vitin 2020, ishte një fshat i një lloji tjetër si pjesë e një projekti kërkimor. Ka më pak se dhjetë fshatra të tillë në botë, dhe kjo tërheq ata që kërkojnë një zgjidhje për shkak të rritjes së mundshme eksponenciale të demencës. Patricia theksoi se ky fshat ia ktheu jetën.
“Isha në shtëpi, por u mërzita, kisha një grua që gatuante për mua, isha e lodhur dhe nuk ndihesha mirë. E dija që sëmundja e Alzhajmerit nuk ishte e lehtë dhe kisha frikë. Doja të isha diku ku mund të isha e dobishme. Në shtëpi, është në një mënyrë ose në një tjetër, por ata nuk bëjnë asgjë. Megjithatë, këtu është jeta reale. Kur them e vërtetë, e kam vërtet parasysh”, tha Patricia.
Demenca shpesh mund t’i izolojë njerëzit, por në këtë fshat ekziston një ndjenjë e fortë e komunitetit midis njerëzve që janë vërtet të interesuar të shohin njëri-tjetrin dhe të bashkohen në aktivitete të ndryshme.
Studiuesit mendojnë se kjo mund të jetë pjesë e çelësit për një jetë më të lumtur dhe më të shëndetshme.
Në fshat janë 120 banorë, po aq punonjës shëndetësorë dhe ka vullnetarë. Fakti mizor është se nuk ka kurë për këtë sëmundje.
Siç raporton BBC, por teksa sëmundja përparon tek çdo banor, ata marrin mbështetjen që u nevojitet.
