Mendimet e një mësueseje marokene u kthyen menjëherë te nxënësit e saj kur ajo përjetoi tërmetin me magnitudë 6.8 ballë shtatë ditë më parë.
Nesreen Abu ElFadel ishte në Marrakesh, por Adaseel, fshati malor ku ndodheshin shkolla dhe nxënësit e saj, ishte më afër epiqendrës… Mësuesja e arabishtes dhe frengjishtes shkoi në Adaseel dhe zbuloi se të gjithë, të 32 nxënësit e saj, nga gjashtë deri në 12 vjeç, kishin kaluar në botën tjetër.
“Shkova në fshat dhe fillova të pyesja për fëmijët e mi: ‘Ku është Somaya? Ku është Youssef? Ku është ajo, ai…’. Përgjigja erdhi disa orë më vonë: ‘Ata kanë vdekur të gjithë’”, tha ajo për BBC.
Ata janë në mesin e afro 3000 njerëzve që vdiqën në tërmetin më të fuqishëm të regjistruar ndonjëherë në Marok, i cili ndodhi më 8 shtator të këtij viti. Zonat në jug të Marrakeshit u goditën më rëndë, ku shumë fshatra malore u shkatërruan plotësisht. Adaseel ishte një prej tyre.
ElFadel kujtoi se kishte dëgjuar se çfarë i ndodhi Hatixhes gjashtëvjeçare.
“Shpëtimtarët gjetën trupin e fëmijës të shtrirë pranë vëllait të saj Mohamed dhe dy motrave të saj, Mena dhe Hanan. Ata ishin të gjithë në shtretërit e tyre; ata duhet të kenë qenë në gjumë gjatë tërmetit dhe të gjithë vinin në shkollën time. Hatixheja ishte e preferuara ime. Ajo ishte shumë e bukur, e zgjuar…vinte në shtëpinë time, më pëlqente të punoja dhe të flisja me të”, thotë mësuesja e tronditur.
Mësuesja i përshkroi nxënësit e saj si “engjëj”, fëmijë të respektueshëm që ishin të etur për të mësuar. Pavarësisht se po luftonin me varfërinë dhe një krizë të madhe të kostos së jetesës, fëmijët dhe familjet e tyre mendonin se të shkuarit në shkollë ishte “gjëja më e rëndësishme në botë”.
“Mësimi ynë ii fundit ishte të premten mbrëma, saktësisht pesë orë para tërmetit,” tha ElFadel. “Ne po mësonim himnin kombëtar të Marokut dhe planifikonim ta këndonim para gjithë shkollës të hënën në mëngjes”.
Pavarësisht zërit të saj të qetë, ElFadel vuan. Ajo ende nuk e kupton se çfarë ka ndodhur me nxënësit: “Nuk fle dot, jam ende në shok. Njerëzit mendojnë se jam me fat sepse jam gjallë, por nuk e di si do të vazhdoj te jetoj.”
ElFadel u mësonte arabisht dhe frëngjisht fëmijëve në një fshat, të cilët kryesisht flasin gjuhën e tyre: “Arabishtja dhe frëngjishtja janë shumë të vështira për t’u mësuar, por fëmijët ishin shumë të zgjuar dhe pothuajse të rrjedhshëm në të dyja gjuhët.”
Ajo planifikon të vazhdojë karrierën e saj në mësimdhënie dhe shpreson që autoritetet do të rindërtojnë shkollën e Adaseel-it, e cila u shemb gjatë tërmetit.
