Një nga filmat më të pritur të vitit, “Oppenheimer” nuk është thjesht një film i metrazhit të gjatë; ai alternon mes formateve bardh e zi dhe me ngjyra – dhe ka një arsye shumë të zgjuar për këtë.
Filmi më i fundit i Christopher Nolan doli në kinema të premten, më 21 korrik, dhe fansat e filmave po mblidhen për ta parë atë në ekranin e madh.
“Oppenheimer” ndjek historinë e shkencëtarit amerikan J. Robert Oppenheimer, të luajtur nga Cillian Murphy, dhe rolin e tij në zhvillimin e bombës atomike që u përdor në Luftën e Dytë Botërore. Kjo i dha atij titullin “Babai i Bombës Atomike”.
Duke zgjatur tre orë mbresëlënëse, filmi luajnë gjithashtu Emily Blunt, Robert Downey Jr., Florence Pugh dhe Matt Damon.
Në fillim, “Oppenheimer” mund të jetë pak konfuz pasi kalon midis skenave me ngjyra dhe bardh e zi, por nuk është për të shënuar të kaluarën dhe të tashmen, siç mund të prisni.
Shkencëtari shfaqet me ngjyra në skenat që përshkruajnë ditët e tij studentore, si dhe në skena nga fazat e mëvonshme të jetës së tij.
Por shfaqet edhe në seksione bardh e zi. Pra, do të ngatërrohesh vërtet nëse e shikon dhe mendon se janë skena të rikthimit.
Edhe personazhi i Downey Jr., ish-kryetari i Komisionit të Energjisë Atomike, Lewis Strauss, u pa në skena me ngjyra dhe bardh e zi. Këto skena ndonjëherë janë nga e kaluara dhe e ardhmja.
Pra, rezulton se skenat me ngjyra janë nga këndvështrimi i Oppenheimer-it, ndërsa skenat bardh e zi janë nga këndvështrimi i Strauss-it.
Shënimet e prodhimit të “Oppenheimer”-it të ofruara nga Insajder shpjegojnë: “Nolan vendosi që skenat e shfaqura nga këndvështrimi i Oppenheimer-it do të ishin me ngjyra (ai i shkroi ato gjithashtu në vetën e parë, një zgjedhje jokonvencionale për skenarin), me shkurtime të herëpashershme në imazhe ndjellëse, surreale që shprehin simbolikisht botën e tij të brendshme.
Nolan tha për Total Film: “Unë e shkrova skenarin në vetën e parë, gjë që nuk e kam bërë kurrë më parë. Nuk e di nëse dikush e ka bërë ndonjëherë këtë….”
Regjisori shpjegoi se “skenat me ngjyra janë subjektive”, ndërsa bardhezi janë “objektive”.
Ai shtoi: “Skenat me ngjyra i kam shkruar në vetën e parë. Kështu që për një aktor që e lexon atë, në një farë mënyre, do të ishte shumë e frikshme.”
Ky thriller biografik padyshim që ia vlen të shihet, pasi shumë e lavdërojnë atë si “vizualisht mahnitës” dhe një “kryevepër epike”.
Skenaristi dhe kritiku Paul Schrader e quajti gjithashtu “filmin më të mirë dhe më të rëndësishëm të këtij shekulli”.
