Igor Mykolaichuk, me flokë gri dhe me një zë të butë, është një pamje e njohur në fshat. Ai e kalonte pjesën më të madhe të kohës duke bërë poçar në shtëpinë e tij të shkatërruar mes pyllit, shpesh në një gjendje hutimi të lehtë për shkak të shishes që mbante pranë.
Ai i njihte rrugët, shtëpitë, shtigjet e pyllit. Shumë kohë më parë, ai kishte qenë ushtar në ushtrinë sovjetike. Kjo është ajo që e bëri atë një spiun kaq të përsosur ukrainas.
Kur rusët mbërritën dhe pothuajse të gjithë në fshat u larguan, 59-vjeçari e la punën me poçarinë dhe filloi të mblidhte informacione për lëvizjet e trupave, duke ia dhënë me telefon një kontakti lokal të mbrojtjes territoriale, i cili ia kaloi komandës ushtarake ukrainase. Ai ishte pjesë e një rrjeti kryesisht të panjohur të ukrainasve të zakonshëm që qëndruan prapa nën pushtimin rus, duke rrezikuar jetën e tyre për të spiunuar trupat e Kremlinit.
Shumë prej tyre kishin qenë shumë të moshuar, të varfër ose të pambrojtur për t’u larguar. Disa, si Mykolaichuk, refuzuan të iknin sepse donin të qëndronin me kafshët e tyre shtëpiake. Ata nuk kishin planifikuar të bëheshin pjesë e përpjekjes së rezistencës. Por kur erdhi koha, nuk hezituan.
“Ky është njeriu më i guximshëm në zonë,” tha Oleksiy Lytvyn, komandanti të cilit Mykolaichuk i kishte raportuar. Në një rast ai e kishte thirrur Litvinin nga kati i dytë i shtëpisë së tij për t’i treguar se një patrullë ruse po kalonte nga porta e tij. Mykolaichuk, duke buzëqeshur me turp, i shtyu syzet lart në hundë. “Unë thjesht bëra atë që ata kërkuan,” tha ai. I pyetur nëse kishte frikë se rusët do ta arrestonin dhe do të gjenin informacione inkriminuese në telefonin e tij, ai qeshi. “Ata nuk e bënë. Por me siguri do të isha vrarë.”
