Kur Rusia nisi agresionin e saj kundër Ukrainës në agimin e 24 shkurtit, pasi mohoi se ishte plani i saj për muaj të tërë, shumë analistë menduan se do të ishte një fitore e lehtë dhe e shpejtë, sipas disave në vetëm 72 orë, dhe vetë regjimi rus me sa duket kaq mendonte.
Por pasi u tërhoqën masivisht nga pozicionet rreth Kievit dhe Chernihiv-it në fund të marsit dhe në fillim të prillit, duke lënë pas humbje të mëdha e të rënda, u bë e qartë se beteja për kryeqytetin ishte e humbur, dhe kështu dhe qëllimi kryesor i luftës – përmbysja e Zelensky-t dhe zëvendësimi drejtimit të tij nga një regjim kuisling, ose kukull, gjë të cilin të cilin Vladimir Putin dhe zyrtarët e tij e përshkruan në mënyrë cinike si “denazifikim”.
Moska ka një qëllim dytësor tashmë: pushtimin e territoreve të mbetura të provincave renegate Donetsk dhe Luhansk, pas njohjes si “republikat popullore” të pavarura (DNR dhe LNR), si dhe territore shtesë në Ukrainën lindore dhe jugore, si p.sh. si Khersonin, i vetmi qytet nën kontrollin rus.
Sigurisht që është Mariupoli, që nëse rusët e marrin nën kontroll, do ishte një sukses i rëndësishëm për ta, pasi mund të diktojnë në negociata me tezën e “fundit të luftës”.
Pretendimi i zëvendësministrit rus të mbrojtjes, gjeneral Alexander Fomin se tërheqja ishte një premtim i vullnetit të mirë dhe “bashkëpunimit të ardhshëm” në negociatat me Ukrainën, është një gënjeshtër e qartë, sepse nëse do të ishte kështu, forcat ruse nuk do të vazhdonin të shkatërronin pjesë të tjera të Ukrainës ose të masakronin qindra civilët në rajonin nga i cili u tërhoqën.
Superioriteti në letër dhe një realitet shumë i ndryshëm
Epërsia ushtarake e Rusisë ndaj Ukrainës ishte e madhe, të paktën në letër. Por siç shpjegon analisti ushtarak rus në Qendrën Ëilson, Kamil Galeev në analizën e tij të detajuar në Tëitter, ushtria ruse, pavarësisht imazhit të saj prej dekadash, është e dobët dhe nuk di të luftojë, sepse nuk ka pothuajse asnjë përvojë lufte të rregullt ushtarake – ushtri me ushtri – që pas Luftës së Dytë Botërore.
Në analizën e tij të dobësisë ushtarake të Rusisë, Galeyev përmend një autoritet disi të papritur: Igor Strelkov, një ish-agjent rus i FSB-së, i cili luajti një rol kyç në aneksimin e Krimesë dhe krijimin e parashteteve separatiste në Donbas në vitin 2014 (ku ai shërbeu edhe si ministër i Mbrojtjes), i cili vetë pranoi në një intervistë në televizionin rus se Rusia në territorin e pushtuar kontrollonte kryesisht vetëm korridoret e ngushta rreth rrugëve dhe se “komanda ushtarake ukrainase vepron në një rend të përmasave më kompetente se ruse”.
Ushtria ruse dhe paraardhësja e saj, Ushtria e Kuqe Sovjetike, ishin mjaft të suksesshme në shtypjen e trazirave civile në Hungari në 1956, Çekosllovaki në 1968, etj., por ishin më pak të suksesshme në shtypjen e lëvizjeve guerile në Afganistan dhe Çeçeni. Edhe pse separatistët çeçenë ishin guerilas pa armë mjaftueshëm të rënda dhe mbrojtje adekuate ajrore, rusët pësuan viktima të rënda dhe humbën Luftën e Parë Çeçene, pavarësisht epërsisë së madhe materiale dhe ushtarake.
Që nga Lufta e Dytë Botërore, e vetmja ushtri e vërtetë kundër të cilës ata luftuan ishte ajo gjeorgjiane.
Ata e thyen rezistencën rebele vetëm në Luftën e Dytë Çeçene, kur iu drejtuan taktikave me të cilat ata nuk mund të humbnin – ata rrethuan kryeqytetin Grozny dhe e rafshuan atë.
Tre vjet më vonë, OKB-ja e përshkroi Groznin si qytetin më të shkatërruar në botë.
