Lideri i Partisë Komuniste Kurde, Abdullah Ocalani, pas 45 vjetësh aktivitet në Turqi të forcës që ai drejton, ka bërë thirrje që të ndalen aktivitete të tilla dhe të ulen armët.
“Të gjitha grupet duhet të çarmatosen dhe PKK-ja duhet të shpërbëhet. Unë bëj thirrje për dorëzim të armëve dhe marr përgjegjësinë historike të kësaj thirrjeje”, ka shkruar Ocalani përmes një mesazhi referuar eksponentëve të PKK-së.
Sipas tij, rënia e socializmit real në vitet 1990 për shkak të faktorëve të brendshëm, së bashku me shpërbërjen e mohimit të identitetit në vend dhe përparimet në lirinë e shprehjes, kanë çuar në humbjen e kuptimit të PKK-së dhe në përsëritjen e tepërt.
Si rezultat, si lëvizje të ngjashme, ajo ka arritur në fund të jetëgjatësisë së saj, duke e bërë të nevojshme shpërbërjen e saj.
“Mbani kongresin tuaj, merrni një vendim për t’u integruar me shtetin dhe shoqërinë – të gjitha grupet duhet të çarmatosen dhe PKK-ja duhet të shpërbëhet”, është mesazhi kryesor i Ocalanit, pas rreth 27 vjetësh.
Por çfarë thotë Ocalan në adresimin e tij të plotë?
PKK lindi në shekullin e 20-të, në epokën më të dhunshme të historisë së njerëzimit, mes dy luftërave botërore, nën hijen e përvojës së socializmit real dhe luftës së ftohtë në mbarë botën.
Mohimi i plotë i realitetit kurd, kufizimet e të drejtave dhe lirive themelore – veçanërisht liria e shprehjes – luajtën një rol të rëndësishëm në shfaqjen dhe zhvillimin e tij.
PKK ka qenë nën realitetet e rënda të shekullit dhe në sistemin e socializmit real për sa i përket teorisë, programit, strategjisë dhe taktikave të saj të miratuara. Në vitet 1990, me rënien e socializmit real për shkak të dinamikave të brendshme, shpërbërja e mohimit të identitetit kurd në vend dhe përmirësimet në lirinë e shprehjes, çuan në dobësimin e kuptimit themelor të PKK-së dhe rezultuan në përsëritje të tepruar.
Përgjatë historisë prej më shumë se 1 mijë vjetësh, marrëdhëniet turke dhe kurde u përcaktuan në terma të bashkëpunimit dhe aleancës reciproke, dhe turqit dhe kurdët e kanë parë të domosdoshme të qëndrojnë në këtë aleancë vullnetare për të ruajtur ekzistencën e tyre dhe për të mbijetuar kundër Fuqive hegjemoniste.
200 vitet e fundit të modernitetit kapitalist janë shënuar kryesisht me synimin për të thyer këtë aleancë. Forcat e përfshira, në përputhje me interesat e tyre klasore, kanë luajtur një rol kyç në çuarjen përpara këtij objektivi. Me interpretimet moniste të Republikës, ky proces është përshpejtuar. Sot, detyra kryesore është ristrukturimi i marrëdhënies historike, e cila është bërë jashtëzakonisht e brishtë, pa përjashtuar konsideratën e besimeve me frymën e vëllazërisë.
Nevoja për një shoqëri demokratike është e pashmangshme. PKK, kryengritja dhe lëvizja e armatosur më e gjatë dhe më e gjerë në historinë e Republikës, gjeti bazë dhe mbështetje shoqërore dhe u frymëzua në radhë të parë nga mbyllja e kanaleve të politikës demokratike.
Rezultati i pashmangshëm i devijimeve ekstreme nacionaliste – të tilla si një shtet-komb i veçantë, federatë, autonomi administrative ose zgjidhje kulturore – nuk i përgjigjet sociologjisë historike të shoqërisë.
Respektimi i identiteteve, vetë-shprehja e lirë, vetëorganizimi demokratik i secilit segment të shoqërisë bazuar në strukturat e tyre socio-ekonomike dhe politike, janë të mundshme vetëm nëpërmjet ekzistencës së një shoqërie demokratike dhe hapësirës politike.
Shekulli i dytë i Republikës mund të arrijë dhe të sigurojë vazhdimësi të përhershme dhe vëllazërore vetëm nëse kurorëzohet me demokraci. Nuk ka alternativë ndaj demokracisë në ndjekjen dhe realizimin e një sistemi politik. Konsensusi demokratik është rruga themelore.
Gjuha e epokës së paqes dhe shoqërisë demokratike duhet të zhvillohet në përputhje me këtë realitet.
Thirrja e zotit Devlet Bahçeli, së bashku me vullnetin e shprehur nga zoti President, dhe përgjigjet pozitive nga partitë e tjera politike ndaj thirrjes së njohur, ka krijuar një mjedis në të cilin unë po bëj thirrje për dorëzim të armëve dhe marr përgjegjësinë historike të kësaj thirrjeje.
Ashtu si në rastin e çdo komuniteti dhe partie moderne, ekzistenca e së cilës nuk është shfuqizuar me forcë, do ta bënte vullnetarisht, të mblidhte kongresin tuaj dhe të merrte një vendim; të gjitha grupet duhet të vënë armët dhe PKK-ja duhet të shpërbëhet.
I përcjell përshëndetjet e mia për të gjithë ata që besojnë në bashkëjetesën dhe që presin me padurim thirrjen time.
Abdullah Öcalan
