Ornela Rora, 43-vjeçe u vra nga bashkë me dy djemtë e saj të mitur, ndërsa ka qenë shoqja e saj, Eljona Jahaj, e cila përmes një postimi në rrjete sociale ka treguar për jetën dhe sakrificat e viktimës, ndërsa ende asnjë nuk e ka të qartë se pse ka ndodhur kjo ngjarje.
Jahaj tregon se jeta familjare e Ornelës dhe e bashkëshortit të saj Watson Morgan dukej perfekte.
Ornele punonte se mësuese, ndërsa sipas shoqes së saj meraku i saj i vetëm kishin qenë prindërit dhe vëllai, të cilit kishin shkuar në Amerikë vetëm kohët e fundit.
Ajo tregon po ashtu edhe historinë e njohjes së shoqes së saj me bashkëshortin amerikan.
Postimi i Jahajt:
Kjo eshte shoqja ime Ornela Rora me dy femijet e saj Gabriel 12 vjeç dhe Liam 8 vjeç. Te tre u vrane ne shtepine e tyre ne 30 Dhjetor, 2023 nga bashkeshorti i saj dhe babai i femijeve. Kane kaluar tre dite duke kerkuar google, marr ne telefon shoqet tona te perbashketa per te kuptuar “Cfare ndodhi?”
Burri i saj ishte nje nga keto meshkujt qe e veshtire per tu besuar qe egzistojne. Cdo fjale per te ne rrethin tone fillonte dhe mbaronte “njeri, bashkeshort dhe baba i mrekullueshem.”. U njoh me te kur levizi ne New York. Ornela, si shume prej nesh, erdhi ne Boston per tu shkolluar tek tezja e saj Irini qe e konsideronte si nje mama te dyte. Ishte adoleshente, por ishte e vendosur. Ornela hynte ne kategorine e ketyre grave qe lindin te zgjuara, te vendosura dhe te qarta per jeten e tyre qe diten e pare.
Shkoi ne shkolle, punonte nderkohe dhe aplikoi ne te gjithe Ameriken te gjente pune qe ti sponsorizonte letrat e fati e çoi ne nje nga shkollat e Bronx. Shpetova!-me tha atehere! Nuk e di ca do beja po te mos kisha gjetur kete punen se ku te kthehem ne Korçe mbas gjithe kesaj sakrifice. Isha shume e gezuar per te! E gezuar sepse ndryshe nga une edhe perse te dyja te njejtin hall, Ornela nuk kishte familjen e saj ne Amerike. Nena, babi dhe Pandushi, vellai i saj qe nuk e hiqte nga goja ishin te gjithe ne Korce dhe ne ato vite, ardhja ne Amerike ishte po aq e larget sa distanca midis Korces dhe saj.
Mbas nje viti, me thote, kam njohur dike. Hajde tek festat e Nentorit ne Boston te ta prezantoj.
-Amerikan,-me thote. Eshte i vecante. Do e njohesh vete.
E keshtu historia e dashurise me bashkshortin e saj fillon! Watson, nje polic i NYPD, i dekoruar dhe i vlersuar nga komuniteti i tij. Nje njeri me sjellje te matur, i sjellshem dhe fjale pak! Njeri qe te ngjallte siguri. Si nje vajze vetem ne Amerike, ai perfaqsonte figuren e nje mashkulli qe te jep siguri dhe ti mund ti besoje jeten! Fiks per Ornelen!-mendova une. Nje vajze aq e matur nuk mund te merret me nje çunak. Vetem nje njeri i tille mund ti permbushi asaj nevojat e saj shpirterore dhe psikologjike.
Nje vit me vone, une, mami dhe vellai i shkojme ne dasem ne New York. Nese ajo cdo here ishte e qeshur, kete dite buzeqeshja e saj kishte marre formen e nje energjie tjeter, e asaj te nje gruaje te dashuruar, ku syte i kishte gjithmone nga ai. Vallzuan se bashku pothuajse non-stop dhe buzeqeshja e saj nuk mbaroi non-stop. Mbas nje kalvari mundimesh, zhvendosje ne nje vend te huaj, mbarimit te shkolles, gjetjes se punes, te gjitha me forcat e saj, Ornela kishte gjetur njeriun e zemres dhe nje e ardhme e shume enderruar e priste. Gabe dhe Liam erdhen njeri mbas tjetrit dhe zemra e Orneles ishte plot sikurse dhe kjo foto! Ajo zellshmeri e Orneles qe e kishte per veten dikur e kaloi ne menyren me natyrale tek djemte e saj. “Dua te udhetojne boten,-thoshte. Te bejne gjerat qe une si beja dot nga rrethanat.” Objektiva ishte 50 shtete para se te mbushnin 18 vjec. Facebook-u i saj i mbushur plot me fotografite e djemve neper bote. Ata krah per krah me njeri-tjetrin apo mbas fustanit te saj apo ngjitur me babane e tyre. Facebook-u i Orneles tregonte nje jete perfekte! Femije te mbare, nje çift qe kishin harmoni dhe dy njerez ne karrierat e tyre perkatese. Si thone Amerikanet: “They had it all!”
Por 30 Dhjetori tregoi te kunderten, bashkeshorti i saj nuk u shfaq ne pune te premten. Ndenji ne shtepi me familjen e tij, por kete rradhe ai nuk kishte plane te luante me djemte basketboll ne baçen e tyre. Ai mori armen e sherbimit, gjeti Ornelen te paren ne shtepine e tyre te madhe, qellon ate e me pas kerkon djemte e tij e i vret njeri mbas tjetrit e me pas veten. Asnje komshi nuk degjon gje. Policia e qytetit shfaqet ne shtepine e tyre sepse si punues shteti ai nuk ishte shfaqur ne pune dhe nuk ishte karakteristike e tij te mos shfaqej ne pune. Ai ishte Sergeant i dekoruar dhe nje nga njerezit me te besuar te komunitetit. Mos te shkuarit ne pune nuk ishte normale. Koleget e tij shkojne te kontrollojne dhe gjejne ne shtepine e tyre te bukur nje nga pamjet me te veshtira per tu pertypur, trupat e pajete te familjes.
Dikush i dergon mamit tim nje fotografi te lajmit. Kur e shoh them jane si shakara qe bejne njerezit! Nje fotografi e tij qe si per cudi te kallte daten pa e lexuar shkrimin dhe shpejt e shpejt i gugelloj emrin dhe e gjej ne cdo rrjet te medias Amerikane dhe Britanike. Polici i dekoruar vret gruan dhe dy djemte e me pas veten-shkruajne te gjitha ato. Po si, cfare, pse?! A kishte abuzim psikologjik dhe ne nuk e dinim? A kishte shenja qe duhet ti kishim vene re te tere? Asnje nga ato nuk e thote. Marr shoqen tone te perbashket ne Texas per ta pyetur, ajo me e shokuar se une dhe e konfuzuar se une. Po…ai ishte njeri kaq i mire,-reagon ajo. Ashtu sikurse filluan te gjithe te thonin ne rrethet tona, por ja qe ky nuk ishte realiteti. Nje njeri i mire nuk vret famlijen e tij, nje bashkeshorte dhe dy djem qe ishin modele njerezore.
Nuk kam informacion te metejshem se cfare ka ndodhur. Kane kaluar vetem 3 dite nga ikja e Orneles. Mora vesh qe prinderit dhe vellai kane mberritur ne Amerike. Ne menyre ironike, vellait te saj i ishte refuzuar viza per te takuar motren dhe niprit e tij per 12 vjetet e fundit, por ambasada ja kishte dhene per kete rast, te beheshin bashke si familje te gjithe nje nga te paktat here te jetes se tyre.
Sot e shkruaj kete shkrim me ndjenja shume konfuze! Dua te kem zellin qe ka nje njeri per Vitin e Ri, me rezoluta dhe objektiva e parime qe i mbaj te shenjta, por keto dite qenka e veshtire sepse kur njeh dike dhe dicka tragjike qe ju ndodh si kjo, nje pjese e jotja ndjehet fajtore dhe kur atehere ku nuk ka arsye llogjike te ndjehesh. Po sikur ta kisha pyetur a ishte vertete e lumtur? A kishte jeten qe donte? Po kush i ben keto pyetje pa u perceptuar sikur ti ja dyshon realitetin qe ka.
Fotografia e fundit te saj ne facebook eshte nje grup fotografik te djemve qe kishin ardhur ne Boston per te festuar ditelindjen e kusheririt te tyre te vogel Henri. Ne mendjen time luaj here pas here imazhin e tyre ne dasmen e saj…dhe nje nga kenget e saj me te preferuara “Remember When” te Alan Jackson qe ja dedikon dashurise se gruas se tij dhe per ata qe e kane degjuar, “Remember When” eshte nje nga kenget me te bukura te muzikes country. Rreshtat e kenges perfaqsojne gjithe konceptin e lumturise per Ornelen! Çdo fjale! Keshtu e konfuzuar, e paqarte, e trishtuar shkruaj kete shkrim; nje trishtim me permasa me te medha se vet fjalet! E vetmja gje qe me jep ngushellim ne keto momente eshte qe ajo nuk pa femijet e saj! U prefsh ne paqe Ornela! Ndoshta parajsa kishte nevoje per ndriçimin e buzeqeshjes tende!
