Ish-ushtari i UÇK-së, Gani Geci ka sjellur një rrëfim për natën e 4 marsit të vitit 1998, në natën e fundit të familjes Jashari.Përmes një shkrimi të gjatë, Geci ka sjellur këtë rrëfim, në të cilën përmend disa nga figurat kryesore të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.Lexoni rrëfimin e plotë të Gani Gecit:
RRETHIMI I FUNDIT – I ADEM JASHARIT ME 05 MARS 1998 DHE KTHIMI NË LEGJEND DHE PËRJETËSI
Më 4 mars në mbrëmje, policia e Serbe, në krye me kriminelin Ilia Trajkoviqin kishin dalë në kodrën e Skenderajt për të vëzhguar terrenin përgjatë kodrës, tonë në terrenin e Llaushës.
Me të dëgjuar ne këtë lajm nga bashkëfshatarët edhe ne dolëm në Kodren e Llaushës me qëllim të vëzhgimit të vendit në kodrën që e lidhë Skenderajn dhe Llaushën ku një orë ma herët kishin qenë policia Serbe.
Fshatarët na shpjeguan se Ilia Trajkoviqi kishte qenë i veshur me një pallto të gjatë, dhe pesë policë tjerë të armatosur me shkorpion të vegjël , dhe se kishin shkuar mbi spital në Skenderaj, deri në kodër, tek shtyllat e betonit te lartëpërquesit e rrymës, ku dukej fshati Llaushë pastaj ishin pas kthyer poshtë, rreth orës 15 apo 16.
Edhe me shkuam në të njëjtin vend 1 ose 2 orë ma vonë.
Të gjitha këto lëvizje te policisë Serbe ishin një shenjë që ne të kuptonim se kishte mundësi të ndodhte diçka në ditët në vijim.
Me ne në Kodrën e Skenderajt ishte edhe Rexhep Selimi, kjo kodër e lidhët me Llaushën me lagjen Rrecaj dhe Aliqkaj atë ditë në mbrëmje Adem Jashari kishte shkuar t’i vizitonte të plagosurit, në Ticë; Sabit Gecin, Musë Jasharin dhe Sabit Lladrofcin që ishin plagosur ne Likoshanë.
Në Ticë Ademi rastësisht është takuar edhe me Dajën Osë (Osman Gecin), pasi që edhe ai kishte shkuar ti vizitoj të plagosurit me Osmanin ka qenë me Hetem Geci Musli Geci dhe Afrim Gecin. Me atë rast Ademi i drejtohet Osmanit:
– Dajë a po vjen sonte te nipat në Prekaz.
– Po nipash po vi i kishte thënë Osmani. dhe Ademi me Osmanin nga Tica me 04 mars kishin shkuar për Prekaz.
PËR HAJËR NA QOFTË LUFTA, O DAJË!
Në mëngjes, herët, Shani Gecin e kanë thirrur në telefon nga Shipoli Rexhë Geci në telefonin e tij të Shanis ne numrin 82 – 303 dhe i kanë thanë nga Mitrovica pi vijnë forca te mdhaja ne drejtim të Skenderajt edhe prej Skenderajt, prapë e kan thirr Shani Gecin e ka thirr Xhafer Babaj sepse ata e përcillnin situatën nga shtëpitë e tyre dhe e kanë lajmëruar se kishte lëvizje të mëdha të policisë dhe ushtrisë. Thirrja telefonike Shanisë i ka ardhë diku rreth orës 5 e 30 në mëngjes dhe i thonë se fshati i Llaushë po rrethohet , pasi kishin parë policë duke u ngjitë në kodrën e Skenderajt që lidhet me Llaushën policia ishin ngjitë këmbë dhe me snajperista i kishin zënë pozicionet me kodrat përreth fahatit tonë herët në mëngjes.
Shanis i thonë Llausha po rrethohej.
Shaniu, sipas sinjalit të alarmit qe kishin lenë paraprakisht me tri të shtëna pushke alarmon lagjen Geci dhe gjithë fshatin. Pastaj i telefonon Adem Jasharit:
– Nipash, për Zotin sipas informatave jemi rrethuar! Llausha është rrethuar! Ademi përgjigjet duke i thanë Shanisë qe menjëherë po mundohen me depërtua dhe me ardhë në ndihmë duke menduar se rrethimi është bërë për fshatin tonë, Llaushën, por ishte e kundërta, e tërë kjo përgatitje ishte bërë për fshatin Prekaz e jo për Llaushë,
Shanin informuesit e kishin njoftuar se forcat e shumta po shkojnë ne drejtim te Prekazit dhe brenda pak min Shani Geci e thërret prapë Ademin dhe i thotë forcat e shumta po vijnë ka Prekazi, Adeni i kishte thanë. “Për hajrë na koftë lufta o Dajē.
Nga a ana e Llaushës u bë rrethim i madh me snajperë me qëllim që askush të mos mund t’i dilte në ndihmë Ademit nga ana e luftëtarëve të Llaushës.
Ne Dolëm në pozicione tona Atë mëngjes herët u vra Miftar Rreci, një trim i rrallë dhe besnik i madh, i fshatit Llaushë, i cili me automatik në dorë, ishte munduar me dalë me vëzhgua terenin tek shtylla e rrjetit të lartëpërquesit-elektrik, në kodër, por ishte rënë në pritë .
Miftari një natë më parë e kishte blerë automatikun me Miftarin ka qenë Nuhi Geci.
Miftari Rreci ishte plagosur rëndë, dhe ne nuk kishim mundësi t’ia ndalnim gjakderdhjen, ai vdiq në mbrëmjen në mes 5 e 6 marsit.
Tërë natën ka qëndruar pranë tij gruaja e tij, e cila nuk kishte si t’i ndihmonte.
Për ti ndihmuar Miftarit janë munduar edhe vëllai i Miftarit dhe vëllai im Haxhi Geci të cilët kanë qëndruar në shtëpinë e Miftar Rrecit tërë natën.
Miftarin e kanë varrosur pas dy ditëve, natën, vëllezërit e Miftarit dhe kushërinjtë e tij.
Ishte vështirë të merrnin pjesë njerëzit ne varrim sepse varrezat, te Xhamia e Llausës ishin shumë afër snajperistëve serbë, që i kishin zënë pozicionet mbi kodrat e Llaushës.
Shaniu mundohet edhe njëherë t’i telefonjë Ademit atë mëngjes por tanimë ishin këputur linjat telefonike nuk punonin.
I tërë fshati kishte dalë në pozicione, siç i kishim të parapara ma herët te xhamia e fshatit Llaushë dhe ne Malin e Deviçit, ishin dal disa ushtarë në anën tjetër, në anën e djathtë të fshatit. Fshati Llaushë kishte e të një pushko-mitraloz, 12.7, armën më të fortë, të vetmen armë që posedonte e tërë Drenica atë kohë por ne kishim vetëm 370 copa fishekë. gjithashtu ne kishin edhe dy murtaja 500 dhe një 150, me nga katër predha, dymbëdhjetë predha murtajash komplet, po ashtu atë kohë i tërë fshati kishte 35 apo 36 kallashnikovë secili me nga 50 apo 60 fishekë, njëqind më së shumti.
Armatimi ynë ka qenë aq i dobët sa që nuk mund të krahasohej assesi me armët e armikut.
Megjithatë nga fshati Llaushë jemi përpjekur ti ndihmojmë edhe pse Filloi njëfarë paniku, sepse deri atëherë ne nuk kishim menduar se armiku do të bëjë luftë me topa e me tanke. Topat dhe Tankset filluan ti përdorën për herë të parë edhe mjetet rënda të blinduara, me minahedhës përdoreshin për herë të parë.
Nuk dinim se çfarë të bënim. Dëgjonim zhurmën nga ana tjetër e kodrës, por nuk mund te shihnim çka po ndodhë ne Prekaz.
Baci Lilë e kishte në dorë një snajperë te vetmen që e kishim i gjithë fshati Llaushë ne ishin futur ne Shtepin e Ajet Gecit afer Gjamis së fshatit
Bacilil bashkë me Besim Dajakun dhe me tha unë do të dilte nga pjesa tjetër fshatit te fabrika e vjetër e tullave, nga ku mund të shihet ma mirë se çka po ndodhë ne Prekaz ka dalë nga ajo pjesë dhe i ka parë përgjatë rrugës Skenderaj – Polac forcat Serbe duke i parkuar tanket e autobusët plotë polic të njësive speciale përgjat rruges për Drenas deri ne kodër të Xanve te Polacit. Aty baci Lilë i ka gjuajtur, dhe i ka ekzekutuar dy polic. Shumë kohë më parë i kishte premtuar Ademit:
– Pasha emrin e Zotit, o nipash, ndoshta unë pas teje gjithnjë nuk do të kem mundësi të rri, por, në qoftë se ndodh, pa e zbrazur një plumb për ty nuk do ta lë!
Pastaj është kthyer në pozicion e ka pa mitralozin 12,7 që kishim, pastaj i ka thënë Jetullahut:
– Jetullah lërma mua qet pushkomitrolozë se e kam njet sot t’i bâj nja dy argat Adem Jasharit e të tjerat, sa të jetë kismet!
Jetullahu i tha se nuk kemi shumë fishekë e se me ata fishek që kishim do të luftonim Pastaj baci Lilë bashkë me Besim Dajakun ka shkuar në lagjen e Vojvodaj, tash i thonë lagja Selmanaj, ka marrë një kalë me një qerre, dhe mbi podin e kanatave ka vënë mitralozin, me Halilin kan qenë Besim Dajaku Smajl Vojvoda dhe Driton Vojvoda e kemi lidhur me armaturë për podi te kerrit pushkomitrolozin për ta transportuar, sepse i ishte i rëndë afër 100 kilogramë. Kur e vendosëm në vendin e caktuar, kemi gjuajtur mbi policin serbe Halili me mitraloz e unë me snajper. Dikur serbët e hetuan pozicionin tonë e Baci Lilë më tha që të mos rrinim të dy bashkë. I thashë:
– Në qoftë shkruar për të vdekur le të vdesim bashkë! për të menduar serbët që ne kemi shumë pushkomitralozë ne e bartnim me kali nga një pozicion në një pozicion tjetër.
Televizioni serb, atë natë ka lajmëruar se në vendin ku kishin gjuajtur ne ishin vrarëë katër e plagosur tre policë, pra në pjesën e Llaushës. Ndoshta mund të ketë pasur më shumë, te vrarëë dhe te plagosur por ne nuk e dimë. Objektivi ynë kanë qenë autobusi dhe kamionat. Policia serbe ka iknin nga aty, duke ndryshuar pozicione, ehe ne kemi ndryshuar pozicionet atë kanë rënë më poshtë buzë lumit Klina. Atë ditë ne i kemi harxhuar rreth 170 copa fishekë te pushkomitralozit dhe na kanë mbetur edhe 150-200 copa edhe i kam harxhuar 80 fishek të Snajperit.
Atë ditë i kam parë dhe dëgjuar nga mali i Deviqit topat nga tanksat duke u goditur shtëpitë e Jasharajve dhe të Ademit me gjyle topi dhe s’kemi pasur asnjë mundësi të iu ndihmojmë dhe te bëjmë diçka më tepër. Llausha ka qenë komplet e rrethuar deri në Polac, andej kah qymyri i Polacit kemi pa këmbësori sikur duaj talle, kanë qenë të shtrirë edhe nga tetë orë rrinin në lavër pa lëvizur fare.
Të nesërmen ka vazhduar me të njëjtin intensitet, topa tanksa e ne kemi dalë prapë të vëzhgojmë nga kodra ku ishim ni dit ma parë por nuk kishim më me çka të gjuanim, nuk kishim municion armë për rezistuar.
Edhe të nesërmen e kemi gjuajtur Fabrikën e Municionit.
Na erdhi lajmi se pas dy ditë e netë luftimeve, të pandërprera, Jasharajt ishin vrarëë.
Trupat e tyre i kishte marrë policia e shkijeve, dhe i kishte sjellē të pas disa ditëve në servisin e Lah Tushillës, me ç’rast u kishin thënë qytetarëve në qoftë se nuk i marrin për t’i varrosur do t’i varrosnin me eskavator.
Në varrim kishte ardhur, duke kaluar shumë pengesa të mëdha edhe atdhetari i shquar i çështjes kombëtare profesor Zekirja Cana. Kishte ardhur gjithashtu edhe fotoreporteri Ilaz Bylykbashi. Aty kishin ardhur edhe Shaban Shala, nga Drenasi si kryetar për mbrojtjen e drejtave dhe lirive te njeriut aty ishin edhe një numër i konsideruar i qytetarëve të Skenderajt, Klinës dhe disa fshatrave aty kishte qenë edhe Fehmi Nika dhe Agim Nika.
Ka shumë spekulime rreth kësaj pyetje, por unë mendoj se nga ai rrethim ka qenë e vështirë të dilej gjallë. Edhe sot shihet vrima ku e ka goditur gjylja e topit shtëpinë e Adem Jasharit, të gjithë ata që nuk kanë luftuar, që nuk kanë patur mundësi të luftojnë, gratë dhe fëmitë kanë qëndruar në një vend, e një gjyle topi ka patur mundësi t’i vrasëë edhe dhjetë vetë përnjëherësh. Ndërsa Osmani e Ademi e ata të tjerët kanë luftuar deri sa kanë patur municion, i cili sigurisht u ka munguar.
Adem Jasharit iu ka hargju edhe municioni edhe armatim e kanë pas te dobët krahasim me armikun sikur Adeni te kishte armatim gjërat do të kishin ndryshuar shumë.
Ata luftuan, qëndruan dhe dhanë jetën duke hyrë në përjetësi.
Ademi dhe Familja Jasharaj kishte marrë vendim qe te qëndronte heroikisht prej vitesh, madhështia e qëndresës së tyre do ta nderojë kombin shqiptar nder shekuj.
Ndërsa ata që u premtuan armatim dhe municione dhe i lanë të paarmatosur kanë për të dhënë llogari një ditë.
Lavdi jetës dhe veprës së familjes Jashari!
