Katër javë më parë, Kamel Abdel Rahman, 46 vjeç, shkoi të vizitojë apartamentin që po ndërtonte për familjen e tij. Ai u kthye në rrugë të gabuar dhe ra nga kati i dytë në një shufër hekuri që depërtoi drejt e në kokën e tij.
“Nuk mund të lëvizja, kështu që thirra për ndihmë – bërtita,” kujtoi Rahman. “Unë kam qenë i vetëdijshëm dhe nuk kam ndjerë fare dhimbje. Nuk di ta shpjegoj. ”
Anëtarët e familjes së tij që ishin me të menjëherë vrapuan drejt tij dhe panë se çfarë kishte ndodhur.
“Pashë shprehjen në fytyrat e tyre, tronditjen dhe i dëgjova duke bërtitur,” vazhdoi Rahman. “Unë e dija se situata duhet të jetë serioze.”
Familjari i quajtur Magen David Adom, mbërriti në vendngjarje – por deri atëherë, Rahman ishte përkeqësuar shpejt.
Dr. Samuel Moscovici, një anëtar i moshuar i Qendrës Mjekësore Hadassah në Departamentin e Neurokirurgjisë Ein Kerem takoi pacientin posa erdhi.
“Kur arrita në dhomën e traumave, pashë një burrë me shufër hekuri që kishte depërtuar në kokën e tij” tha mjeku. “Pasi u siguruam që pacienti po merrte frymë, ne kemi kryer teste të ndryshme imazherie për të zbuluar se ku ishte vendosur shufra, çfarë kishte goditur dhe nëse mund të hiqej.”
Testet e imazhit treguan se fatmirësisht shufra kishte hyrë midis dy arterieve të rëndësishme që furnizojnë gjak në tru por se nuk i kishte dëmtuar ato. Mjekët, megjithatë, ishin të shqetësuar se kishte një këputje që nuk e panë sepse shufra po e bllokonte. Nëse shufra hiqet dhe arteria fillon të gjakoset do të nënkuptonte vdekjen e papritur.
“Për shumë orë, ne e analizuam plagën dhe e morëm shufrën nga koka e tij me shumë kujdes,” tha Moscovici.
Në të njëjtën kohë, mjekët e hundës dhe fytit analizuan depërtimin e polit afër veshit. Pas heqjes së shufrës, Prof. Jose Cohen, kreu i Njësisë së Neurokirurgjisë Endovaskulare në Hadassah, bëri një katerizim të trurit për t’u siguruar që arteriet në tru nuk ishin të dëmtuara. Por ato ishin.
“Ne e mbyllëm zonën dhe prisnim disa ditë që ënjtja e kokës të binte, kështu që ne të mund të rishikojmë situatën dhe të riparojmë dëmin e rëndë nga lëndimi,” vazhdoi Moscovici.
Ekipi e dinte që një operacion i dytë ishte i pashmangshëm, dhe ata përfundimisht zgjodhën operacionin endoskopik të hundës për të zvogëluar traumën dhe kohën e rikuperimit pas operacionit.
Operacioni i dytë zgjati 10 orë, gjatë së cilës ata riparuan rrjedhjen e lëngut cerebrospinal dhe përdorën yndyrën e marrë nga barku i pacientit për të mbyllur hermetikisht bazën e kafkës.
“Pas operacionit ishim optimistë, por nuk e dinim nivelin e dëmtimit ose si pacienti do të zgjohej,” tha Moscovici.
Por pothuajse për mrekulli, Rahman u zgjua, tregoi shenja pozitive pozitive dhe gjithçka po funksiononte siç duhet.
“Ju me siguri mund të thoni se ai ishte pacienti për të cilin ëndërron çdo kirurg,” vazhdoi Moscovici.
Javën e kaluar, ai u la i lirë nga spitali.
“Unë nuk kam fjalë,” tha Rahman. “Ata më shpëtuan aftësinë time për të folur dhe ecur. Ata shpëtuan jetën time. “
