Deri më tani, Vladimir Putin do të kishte fituar pa humbur asnjë ushtar të vetëm.
Kjo, sikur të kishte shmangur pushtimin.
Le të kthehemi pas për të rindërtuar klimën e fillimit të shkurtit 2022.
Skepticizmi evropian për përgatitjet për një pushtim rus.
Procesioni i udhëheqësve në oborrin e Carit, të gatshëm për të bërë lëshime të mëdha.
Në fillim të atij shkurti 2022, alarmi i ngritur nga inteligjenca anglo-amerikane për përgatitjet për një agresion të afërt u hodh poshtë nga qeveritë evropiane si propagandë anti-ruse.
Shumë preferuan të merrnin historinë zyrtare nga Moska se ato trupa të grumbulluara në kufi po kryenin një mega-stërvitje.
Edhe Zelensky, në fillim, ishte skeptik ndaj informacionit që Washingtoni dhe Londra i ofruan atij.
Era e dorëzimit
Në fakt, për të mos lejuar Putinin të kalonte nga “ushtrimet” në procedura, e gjithë bota u mobilizua.
Vizita, telefonata, të gjithë kishin diçka për t’i ofruar.
Nderim, respekt, dukshmëri, besueshmëri, por edhe lëshime konkrete dhe thelbësore në rrafshin gjeopolitik, për të qetësuar ekspansionizmin rus.
Ishte një garë për të marrë seriozisht teorinë sipas së cilës Putin ndihej “i rrethuar”, prandaj ai veproi i motivuar nga një ndjenjë e vërtetë pasigurie, e cila duhej kuruar duke i dhënë një sferë më të gjerë ndikimi.
Kancelari gjerman Olaf Scholz tha prerazi se Bashkimi Evropian do të zgjerohej më së shumti në Ballkan, dhe kaq.
Emmanuel Macron, i cili pak më parë e kishte shpallur NATO-n “si truri i vdekur”, madje vuri në pikëpyetje zgjerimin e BE-së në Ballkanin e populluar nga sllavët që ishte gati t’ia jepte Rusisë.
Plani B i Washingtonit
Era e zbutjes – pajtueshmërisë apo dorëzimit – nuk po frynte vetëm mbi Evropën Perëndimore.
Më 13 shkurt 2022, një “plan B” po diskutohej në Washington, një listë koncesionesh ndaj Putinit.
Biden kishte një përparësi, të qëndronte larg konfliktit, të shmangte çdo përfshirje.
Ai u bëri thirrje qytetarëve amerikanë në territorin ukrainas që të largohen menjëherë, duke i paralajmëruar se nuk do të dërgonte asnjë ushtar për t’i evakuuar.
Ish-ambasadori i Barak Obamës në Moskë, Michael McFaul, bëri thirrje për një “pakt të madh me Putinin për të shmangur luftën”.
Dy nga grupet kryesore strategjike të mendimit të dëgjuara nga Shtëpia e Bardhë dhe revistat gjeopolitike të establishmentit amerikan, Foreign Affairs dhe Foreign Policy, u përpoqën të gjenin kompromise për t’i ofruar Putinit.
Midis tyre ishte një “finlandizim” i Ukrainës, një term që ngjallte neutralitetin e vendosur ndaj Finlandës për të siguruar Bashkimin Sovjetik gjatë Luftës së Parë të Ftohtë.
Kishte edhe hipotezën e një negociate të madhe me Putinin, për të rënë dakord me të garanci të ndryshme për sigurinë e Rusisë, sipas modelit të Marrëveshjes së Helsinkit në gjysmën e dytë të viteve 1970.
Ndër të tjera, lëshimet u frymëzuan nga një mosbesim i thellë ndaj aftësisë së Perëndimit për të reaguar të bashkuar përballë pushtimit të një shteti sovran.
Për sa i përket sanksioneve të ardhshme dhe hipotetike që do të ndërmerren, për shembull, Scholz kishte refuzuar të vinte në rrezik tubacionin e gazit Nord Stream 2.
Putini ishte në një pozicion të lakmueshëm: me prestigjin në kulmin e tij, shumë liderë perëndimorë të gjunjëzuar, të gatshëm t’i jepnin atij të drejtën e nënshkrimit mbi ish-vendet satelitore të BRSS që rrezikuan së shpejti të ktheheshin në shtete vasale të Rusisë.
Sikur Putini të kishte mbetur në fazën e kërcënimit, të blofit, të një lufte thjesht virtuale, sot do të analizonim rilindjen e një perandorie ruse, me NATO-n në rrëmujë, Perëndimin e poshtëruar, Bashkimin Evropian të detyruar të paraqesë çdo kandidaturë të ardhshme i shqyrtuar nga një fqinj mbizotërues.
Dëmi i vetëshkaktuar
Me skenarin e historisë hipotetike të mbyllur, lista e humbjeve që Putin i shkaktoi vetes mbetet.
Përveç, natyrisht, 200 mijë ushtarët rusë që ai dërgoi të vdisnin në front.
Larg nga të qenit “finlandizuar”, Ukraina pas një viti masakrash ka pak siguri përveç kësaj: fati i saj është në Perëndim, populli i saj nuk do ta falë Rusinë për tmerret e vuajtura, zgjedhja e palës është e pakthyeshme.
Një komb prej 43 milionë banorësh që për pjesën më të madhe të historisë së tij ishte i lidhur ngushtë me fqinjin e tij lindor, tani i kthen shpinën.
Tashmë në qershor 2022, duke iu përgjigjur thirrjeve të përzemërta të Zelensky, Scholz dhe Macron ishin në Kiev me Mario Draghi dhe me presidentin rumun Iohannis, për t’i dhënë dritën jeshile kandidaturës së Ukrainës në Bashkimin Evropian.
Rruga do të jetë e gjatë, ka shumë provime për të kaluar (përfshi edhe reformat kundër korrupsionit), por statusi zyrtar i kandidatit është fituar.
Komisioni Evropian ka nisur ndihmën ekonomike, ka njoftuar planet për rindërtim, madje edhe ngritjen e një qendre të re gjyqësore në Hagë për të mbledhur prova mbi krimet e luftës nga ushtria ruse.
Në frontin e NATO-s, lajmet janë edhe më mbresëlënëse.
Vetë Finlanda nuk do të “finlandizohet”, së bashku me Suedinë ka zgjedhur të lërë një neutralitet të lashtë për t’iu bashkuar Aleancës Atlantike.
Presidenti turk Erdogan i ka marrë peng këto dy aplikime për anëtarësim duke ushtruar veton e tij, por edhe nëse do ta vononte atë hyrje për një kohë të gjatë, ushtritë suedeze dhe finlandeze në fakt po koordinohen me NATO-n.
Është një dëm i madh strategjik për Rusinë, e cila ndan një kufi të madh tokësor me Helsinkin dhe një kufi detar me Stokholmin.
Ka pak dyshime për pozicionimin e ardhshëm strategjik të Ukrainës: ajo do të lidhet në një farë mënyre me NATO-n, ose siguria e saj do të garantohet nga aleatët e Atlantikut në kontekstin e marrëveshjeve të ardhshme të paqes, nëse dhe kur ato arrijnë.
Tashmë edhe Henry Kissinger, patriarku i realpolitikës, i cili fillimisht mbante qëndrime më pajtuese ndaj Putinit, është konvertuar në këtë ide.
Larg nga të qenit në një gjendje “vdekjeje truri”, NATO u ringjall nga Putini.
Sigurisht, premtimet e disa shteteve anëtare (Gjermania dhe Italia) për të rritur shpenzimet e tyre të mbrojtjes deri në 2% të PBB-së janë ende të ngadalta për t’u realizuar.
Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post
