Profesori i Filozofisë, Blerim Latifi, publikoi në Facebook një fotografi të Azemine Galicës, vajzës së Azem Galicës, luftëtarit revolucionar shqiptar dhe udhëheqësi të Lëvizjes Kaçake që luftoi për bashkimin e trojeve shqiptare, duke sjellë një rrëfim prekës për të.
Ajo, siç shkruan Latifi, u kërkua nga xhandarët serbë ende pa lindur, duke dashur që mbi të “t’i hakmerreshin babait të saj enigmatik”.
“E lindur në malet e Tersenikut, në shtatorin e vitit 1924, për shumë vite do ta mbanin të fshehtë ekzistencën e saj. Sepse, ende pa lindur, naçallniku i Mitrovicës kishte lëshuar një urdhër për gjetjen e saj. Xhandarët e kërkonin gjithandej. Hafijet e gjurmonin fshehjen e saj”, tregon Latifi.
Ajo ishte rritur “pa e ditur psenë e fshehjes së saj” dhe pa e ditur se “ishte jetmija ma e famshme e Drenicës”.
Postimi i plotë i Blerim Latifit:
Më ka mbetur në kujtesë pamja e asaj plake, e cila herë pas here ngjitej rrugës së lagjës time, duke u mbajtur me një shkop. Ngase ishte e martuar me një burrë të afërm me dajtë e mi, e njihte nanën time, prandaj ndonjëherë kthehej tek ne, për t’u çlodhur nga rruga e gjatë që duhej të bënte deri në vendlindjen e saj. Ulej aty pranë çesmës në oborrin tonë, freskohej me ujin e saj dhe pasi nana i sillte një kafe a çaj, fillonin bisedën.
Ende nuk i kishte mbushur të shtatëdhjetat, por kur e shihje ashtu të dobësuar dhe në fytyrën e pushtuar nga rrudhat, të krijohej përshtypja se përballë kishe një plakë që po prekte pragun e një shekulli jetë.
Të këpuste shpirtin me rrobat e saj të vjetëra, vende vende të arnuara. Çdo gjë në pamjen e saj fliste për një jetë të kaluar përmes vuajtjeve të pafundme.
E lindur në malet e Tersenikut, në shtatorin e vitit 1924, për shumë vite do ta mbanin të fshehtë ekzistencën e saj. Sepse, ende pa lindur, naçallniku i Mitrovicës kishte lëshuar një urdhër për gjetjen e saj. Xhandarët e kërkonin gjithandej. Hafijet e gjurmonin fshehjen e saj.
Po ç’ishte vallë kjo foshnje të cilën hyqymeti e kërkonte me aq ngulm?
Çfarë frike kishin prej saj?
Çfarë kërkonin të arrinin përmes gjetjes së saj.
Askush nuk fliste dhe vetë ajo rritej pa e ditur psenë e fshehjes së saj. U lakmonte shoqeve kur flisnin për baballarët e tyre, ndërsa ajo nuk e dinte se cili ishte babai i saj. I dhimbte shpirti kur e pyesnin për të dhe ajo s’ dinte si t’u përgjigjej. E vuante inferioritetin e çikës jetime, pa e ditur se ishte jetmija ma e famshme e Drenicës.
Kështu kaluan vite dhe kur i mbushi gjashtëmbdhjetë pranvera, një fllad lirie fryu në atdheun e saj. Bashkë me lirinë e atdheut, erdhi edhe liria për të, dalja nga guvat ku e kishin fshehur për të mos e parë syri i keq i atyre që mbi të donin t’i hakmerreshin babait të saj enigmatik. Syri i keq i xhandarëve serbë dhe i hafijeve shqiptarë.
U lind në male dhe ditët e fundit i kaloi në male. Mes flakëve të luftës. Vdiq në agimin e lirisë së Kosovës. Pa lënë pasardhës. Emri i saj: Azemine. Emri i babës: Azem. Mbiemri: Galica.
