Nedda, personazhi kryesor femër i “Pagliacci” të Leoncavallos, duhet të vdesë në vend që të përmbushë dashurinë e vërtetë. Sopranoja Ermonela Jaho, e cila po përgatitej të bënte debutimin në rolin e saj në Shtëpinë e Operës Mbretërore të Londrës këtë muaj, duhej t’a anulonte minutën e fundit për arsye shëndetësore. Tani ajo zbulon se personazhi është më kompleks nga sa mendonte në fillim.
“Ajo është mjaft e fortë për të luftuar deri në vdekje për lirinë e saj,” – tha Jaho në një intervistë telefonike për NYT. “Ajo nuk e humb kurrë dritën brenda saj.”
Jaho u zgjodh tani për t’u shfaqur në dokumentarin “Fuoco Sacro” në televizionin franko-gjerman Arte. Prillin e ardhshëm, ajo do të kthehet në Operën Mbretërore për të kënduar rolin e Liù në “Turandot” të Puccinit, të cilin e regjistroi për labelin “Warner Classics” nën drejtimin e Antonio Pappano.
Në Operën Mbretërore nga e marta deri më 20 korrik, sopranoja Aleksandra Kurzak ka luajtur si Nedda në petkun e dyfishtë të Damiano Michieletto-s për “Pagliacci” dhe “Cavalleria Rusticana” të Mascagni-t, parë për herë të parë në 2015.
Pappano, drejtori muzikor për një kohë të gjatë i Royal Opera, vuri në dukje një kombinim fitues të ndjeshmërisë dhe forcës në shfaqjet e Jahos.
“Ajo është e ndjeshme ndaj çdo kthese të çdo fraze dhe çdo situate në të cilën personazhi gjendet – gjithashtu në situata zemërthyese”, – tha ai në një intervistë telefonike, citon lapsi.al. “Por ajo ka gjithashtu këtë vendosmëri të çeliktë, të cilën duhet ta ketë në “Suor Angelica” dhe në veçanti “Madame Butterfly”.
“Ajo është e aftë me zërin e saj dhe me aktrimin e saj – i cili është kaq i detajuar dhe kaq i nuancuar – sa të të bëjë të qash. Ajo është shumë bujare kur është atje. Ajo nuk kursen për asgjë” – tha Papanono për Jahon.
Në operën “Pagliacci”, roli i sopranos kërkon fleksibilitet dhe gamë të jashtëzakonshme. Historia fokusohet në një trupë teatrore në Kalabrinë e shekullit të 19-të. Vepra krijon një litar metadramatik kur burri i Neddës, Canio, hakmerret për pabesinë e saj si në një komedi në skenë ashtu edhe me një fshatar.
“Kjo është vërtet, vërtet thelbësore,” tha dirigjenti. “Ndonjëherë pjesa thuajse flitet, dhe më pas bëhet prekëse dhe dramatike.”
Jaho sheh një sfidë në përcjelljen e kompleksitetit të personazhit të saj brenda dramës me dy akte. “Duhet të luani të gjitha këto letra, të gjitha këto emocione dhe të lexoheni nga publiku në pak kohë,” tha ajo.
Sopranoja filloi të asimilonte kulturën italiane në moshën 17-vjeçare, kur u zgjodh nga sopranoja Katia Ricciarelli për të studiuar në akademinë e saj në Mantua, Itali. Jaho vazhdoi të regjistrohet në Accademia Nazionale di Santa Cecilia në Romë, ku studioi me Valerio Paperi. Ajo u stërvit edhe nga basi Paolo Montarsolo.
“Doja t’u dëshmoja të gjithëve se edhe nëse vij nga Shqipëria, mund të flas gjuhën tuaj, mund të këndoj muzikën tuaj,” – tha Jaho, e cila tani jeton në Nju Jork.
E rritur në një vend që ishte pas Perdes së Hekurt, sopranoja luftoi në Itali si me tronditjen kulturore ashtu edhe me distancën nga familja e saj. Ajo gjithashtu duhej të punonte punë të çuditshme, të kujdesej për fëmijët dhe të kujdesej për të moshuarit. “Por gjithmonë kam pasur parasysh se nëse ëndrra është e madhe, ndoshta edhe sakrificat dhe vështirësitë do të jenë të mëdha”, tha ajo.
Ajo trashëgoi një dhuratë për kujdes nga babai i saj, i cili ishte një oficer ushtarak dhe profesor i filozofisë: “Ndonjëherë ndihesh i pashpresë, sepse jeta nuk është gjithmonë e bukur. Më tha se asgjë nuk është e pamundur. Dhe ju duhet të punoni shumë.” Jaho e konsideron fatin që vazhdoi të luante në “La Traviata” pasi u dashurua me atë operë në qytetin e saj në Tiranë, kryeqyteti shqiptar, në moshën 14-vjeçare. Ishte eksperienca e saj e parë me operën live dhe ajo u betua se ajo do të këndonte personazhin para se të vdiste.
Deri më sot ajo e ka kënduar 301 herë rolin e Violetës. Ajo tha se roli ishte bërë “më i pasur me përvojën e jetës” dhe se ai mbeti “si një ëndërr për zërin tim”.
“Disi, kjo më shtyn të qëndroj në formë”, tha ajo.
Vjeshtën e kaluar, ajo shtoi në repertorin e saj personazhin titullar të “Adriana Lecouvreur” të Cileas, me shfaqje në Operën Shtetërore të Vjenës. Ajo gjithashtu këndon vepra në gjuhën franceze si “Thaïs” e Massenet. Por ajo nuk synon të luajë role për të cilat nuk ka një afinitet natyral.
“Kjo nuk është sepse nuk më pëlqejnë sfidat,” tha ajo. “Por ndonjëherë ju duhet të dini se çfarë lloj betejash dëshironi të fitoni.”
Që nga viti 2012, ajo ka dhënë klasa master për studentë si në vendin e saj, Shqipëri, ashtu edhe në qytete si Londra, Parisi dhe Sydney, Australi. “Brezi i ri sot dëshiron ta marrë kaq lehtë,” vuri në dukje ajo. “Ata mendojnë se është e mjaftueshme për të vënë fytyrën në mediat sociale – për të cilat ne kemi nevojë gjithashtu – por vetëm me një ekuilibër të caktuar.”
Ajo theksoi se epoka e Covid-it kishte nënvizuar cenueshmërinë e profesionit: “Zbuluam se nuk jemi asgjë – shtëpitë e operës u mbyllën”.
Jaho shpreh një kënaqësi fëminore me vënien në skenë të zotit Michieletto, e cila për të kap “të gjitha detajet dhe shijet” e Italisë së Jugut. “Ti harron se je artisti që po këndon personazhin”, tha ajo. “Ti bëhesh personazh sepse gjithçka rreth teje të ndihmon me këtë.”
Regjisori gjithashtu bashkon dy operat e shkurtra duke shfaqur në skenë personazhe nga “Pagliacci” gjatë “Cavalleria Rusticana” dhe anasjelltas. “Gjithçka ka kuptim,” tha ajo. “Urrejtja e tyre, dashuria e tyre. Nuk e kuptoni ndryshimin në fund, edhe pse janë kompozitorë të ndryshëm.”
Dhe përderisa opera e Leoncavallos zbulon kufijtë e rrjedhshëm midis artit dhe jetës, zonja Jaho thotë se beson se një këngëtar duhet të jetë “i vërtetë në skenë” në mënyrë që t’i shërbejë muzikës. “Nëse nuk qan, duaje dhe buzëqesh si veten”, tha ajo, “nuk mund t’i japësh publikut”.
