Një plumb në qafë dhe direkt në dhomën e urgjencës së një spitali të mbushur me njerëz në Izraelin jugor, një e mbijetuar e re dhe me fat i tregoi familjes së saj historinë e mëposhtme.
Kur raketat nga Gaza goditën pyllin Re’im në orët e para të asaj të shtune të mallkuar më 7 tetor 2023, fëmijët që mbushën festivalin u larguan në kërkim të strehimit.
Së bashku me disa miq, vajza u strehua në një kosh të madh mbeturinash.
Pa frymë, ata dëgjuan kërcitjen e automatikëve të ndjekur nga shprehje ngazëlluese në arabisht.
Ata dëgjuan shokët e tyre duke u përpjekur të arratiseshin, duke bërtitur, ndërsa u masakruan nga dhjetëra.
Për disa orë vajzat qëndruan të strukura, të heshtura, ndërsa masakra vazhdoi, pa asnjë ndërhyrje nga ushtria izraelite.
Policët që vëzhgonin festivalin ishin vrarë gjithashtu.
Në atë moment njëra nga vajzat në strehë ka shkaktuar zhurmë aksidentalisht.
Menjëherë ato u rrethuan nga persona të armatosur të Hamasit.
E reja që tregoi historinë ishte e vetmja që mbijetoi jetën.
Ekzekutuesit e Hamasit ishin të organizuar mirë.
Disa pretenduan se ishin ushtarë izraelitë dhe urdhëruan viktimat që po iknin të mblidheshin në një pikë të caktuar.
Pastaj i vrisnin me goditje.
Këta vrasës të trajnuar u ndoqën shpejt nga burra të Gazës, “njerëz të zakonshëm”, me xhipa dhe motoçikleta, të cilët vazhduan t’i shtynin djemtë e mbetur në automjetet e tyre, duke i rrahur dhe poshtëruar, përpara se t’i merrnin me vete në Rripin e Gazës.
Ka zëra për përdhunime dhe ekzekutime në grup pas dhunës, por nuk ka asnjë konfirmim.
Ndërkohë depërtuan dhe u pushtuan 22 qendra popullimi dhe kibuci.
Ne e dimë se në të gjithë kibucat, përfshirë Be’eri dhe Nir Oz, nuk mbeti asnjë shpirt: qindra banorë u masakruan ose u morën me forcë, shumica e shtëpive të tyre u bombarduan ose u dogjën, familjet u detyruan të dilnin nga dhomat e tyre të sigurisë për t’u shfarosur me breshëri automatiku.
Ne e dimë se familjet që mbulojnë tre breza janë asgjësuar, fëmijë të vrarë para syve të prindërve dhe prindër para syve të fëmijëve të tyre, një foshnjë e qëlluar në kokë në prani të nënës së tij dhe vëllezërve e motrave, fëmijëve të tjerë, burra dhe gra të moshuar u tërhoqën me forcë në Gaza dhe u keqtrajtuan tmerrësisht.
E detyroj veten të mos shikoj videot e ekzekutimeve, të filmuara dhe transmetuara në mënyrë perverse nga Hamasi, por pashë një djalë pesëvjeçar izraelit të rrahur nga fëmijët e Gazës, ndërsa ai qante dhe thërriste nënën e tij.
Ata që justifikojnë “luftën çlirimtare” të Hamasit dhe bëjnë paralele midis bombardimeve izraelite të Gazës dhe masakrës së civilëve në jug të Izraelit, thjesht po i mbështesin me pafytyrësi këta nazistë të rinj.
Dhe shumë nga këta pacifistë të supozuar janë amerikanë.
Nuk është më koha për të matur fjalët: Vrasësit e Hamasit janë llumrat e dheut.
Asnjëherë ushtria izraelite nuk është thirrur së bashku për të masakruar civilët palestinezë, invalidët dhe të moshuarit, fëmijët, të sapolindurit në gjoksin e nënave të tyre, duke i shfarosur me të shtëna armësh.
Asnjëherë civilët nuk janë masakruar qëllimisht, pa pasur asnjë gjurmë të një objektivi ushtarak në zonë.
Asnjëherë nuk është pritur vdekja aksidentale e të pafajshmëve me klithma gëzimi dhe demonstrime ngazëllimi.
Izraeli bëri shumë gabime, bombardoi zona me popullsi të dendur në një përpjekje për të goditur milicitë e armatosura dhe selitë e tyre, dhe viktimat civile ishin humbje kolaterale, ndoshta të shmangshme, ndoshta jo.
“Kolateral”, një fjalë e tmerrshme, sigurisht, por që do të thotë “e pavullnetshme”.
Jo i qëllimshëm, jo ngazëllues, duke mos imituar nazistët.
Babai im, Amos Oz, për fat të mirë u nda nga jeta pesë vjet më parë.
Shumë prej nesh ngushëllojnë veten sot me mendimin se prindërit tanë, brezi themelues i Izraelit, luftëtarët, ëndërrimtarët dhe pacifistët e tij, nuk janë më mes nesh për të dëshmuar tragjedinë që i ndodhi popullit tonë.
Rilexova rrëfimin rrëqethës të masakrës naziste të komunitetit hebre në Rovno (Rivne), të rrëfyer në romanin e tij “Një histori dashurie dhe errësirës”.
Atje, para varreve të gërmuara në pyllin Sosenki në fillim të viteve 1940, familja e nënës së tij, miqtë e tyre dhe mësuesit e tyre të shkollës u shfarosën.
Nuk mund të gjej shumë dallime midis atyre mizorive dhe masakrës së pyllit Re’im.
Në të dyja rastet ishte gjenocid.
Në të dyja rastet nuk u kursye asnjë civil.
Në Izraelin jugor, si në Evropën Lindore, xhelatët e ngazëllyer shkonin shtëpi më shtëpi, duke u siguruar që asnjë hebre të mos mbetej gjallë.
Nëse dhe kur Benjamin Netanyahu më në fund vendos të krijojë një këshill lufte duke u mbështetur në Benny Gantz, një gjeneral me shumë përvojë, kjo nuk e ndryshon faktin që qeveria e tij mbetet strofka më e keqe e politikanëve mashtrues dhe të këqij.
Do të vijë një përballje.
Hamasi do të zhduket pas shkëmbimit të të burgosurve, me shpresë.
Në të njëjtën kohë, Izraeli nuk mund të shmangë detyrat e tij morale në kohë lufte, duke përfshirë respektimin dhe mbrojtjen e jetës së civilëve.
Ne nuk jemi si Hamasi. Nuk kemi qenë dhe nuk do të jemi kurrë.
Babai im nuk është më këtu dhe nuk ka parë mizoritë, jehonën e atyre në Rovno, që shkatërruan një rajon të tërë të Izraelit disa kilometra larg shtëpisë së tij në Arad.
Por unë ende i dëgjoj fjalët e tij.
“Ai që nuk mund të dallojë shkallët e ligësisë”, shkroi ai, “është i destinuar të bëhet skllav i së keqes”.
Ndërsa Izraeli lëkundet dhe kthen zjarrin, do të ketë vdekje të reja, për fat të keq, duke përfshirë të pafajshëm, nga të dyja anët.
Por ne jemi të përkushtuar, në luftën për mbijetesën tonë, të mos e harrojmë humanizmin tonë.
Ju lutemi shikoni përkrahësit e pamëshirshëm të Hamasit drejt e në sy dhe pështyni në fytyrë.
Luftimi aktiv i së keqes është e vetmja mënyrë për të çuar përpara të mirën.
