Kur Recep Tayyip Erdogan u përurua si president i Turqisë me fuqi më të madhe ekzekutive në vitin 2018, homologu i Venezuelës Nicolas Maduro e quajti atë “udhëheqësin e botës së re shumë polare”.
Sidoqoftë, duket se Erdogan në Siri ka provuar të shkatërrojë aftësinë e një vendi pa arsenal bërthamor, pak burime natyrore dhe një ekonomi afërsisht të madhësisë së Spanjës për të gdhendur një sferë të ndikimit për vete.
Nën Erdoganin, siç shkruan Bloomberg, Turqia është përpjekur të rivendosë shtrëngimin në kombet e ish-Perandorisë Osmane. Ka qenë një konkurrent entuziast në Lindjen e Mesme për të mbushur vakumin e fuqisë në rritje të lënë pas, ndërsa SHBA kërkon të shkëputet.
Por, megjithëse ai siguroi një armëpushim tjetër për Idlib nga presidenti rus Vladimir Putin të enjten, Erdogan ishte një kërkues. Avionët rusë dhe mbrojtjet ajrore kanë demonstruar cenueshmërinë e trupave turke në Siri dhe, në një kërcënim politik për liderin turk, aftësia e tyre drejton më shumë se një milion refugjatë për në kufirin turk, transmeton Telegrafi.
Pasi një sulm ajror i fajësuar për forcat siriane të mbështetur nga Rusia që vrau 33 ushtarë turq në provincën Idlib më 27 shkurt, Erdogan kërkoi një takim urgjent me aleatët e NATO-s. Megjithatë, marrëdhëniet turke me shumë anëtarë të aleancës evropiane janë të acaruara – jo vetëm për shkak se kërcënimet e Erdoganit për të drejtuar refugjatët në Evropë , por edhe se nuk ka mbështetje konkrete nga aleanca evropiane.
Turqia gjithashtu kërkoi ndihmë të SHBA-së, duke i kërkuar raketa mbrojtëse ‘Patriot’ për të mbrojtur trupat e saj, por Uashingtoni është dëshmuar i mprehtë, dhe është i zemëruar nga blerja e Erdoganit vitin e kaluar të sistemit mbrojtës raketor rus – megjithë kundërshtimet e ashpra të SHBA-së.
“Ajo që ne pamë në Idlib është predispozita e perandorisë së Erdoganit”. tha Soner Cagaptay, drejtor i Programit të Kërkimit Turk në Institutin Uashington për Politikat e Lindjes së Afërt. “Vizioni i tij se Turqia mund të jetë një pushtet i vetëm është provuar plotësisht i gabuar”.
Erdogan ka pasur suksese jashtë vendit. Turkish Airlines është zgjeruar deri në atë pikë sa që vitin e kaluar ajo shërbeu mbi 120 vende, më shumë se çdo kompani tjetër ajrore kudo, duke hapur mundësi në të gjithë globin për ndikimin turk, tregtinë dhe investimet. Dramat televizive turke transmetohet në më shumë se 100 vende.
Vendi gjithashtu është bërë një forcë e rëndësishme politike dhe ekonomike në Afrikë dhe në Ballkan.
Në të vërtetë, për një kohë, krijimi i një zone turke të ndikimit nga Afrika e Veriut në Azinë Qendrore dukej të paktën e imagjinueshme. Në vazhdën e menjëhershme të Pranverës Arabe 2011, Lindja e Mesme dukej e hapur për një gjeneratë të re udhëheqësish që shikuan drejt Turqisë për modelin e një qeverie të qartë islamike që ishte në të njëjtën kohë demokratikisht e zgjedhur dhe ekonomikisht e suksesshme.
Megjithatë, shpresat e Erdoganit për të parë udhëheqësit islamikë me mendje të njëjta të instaluara nga Tunisia në Damask janë zbehur, me hapësirën e kundërshtuar nga rivalët për ndikim, përfshirë Iranin, Rusinë, Arabinë Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe.
Presidenti i Vëllazërisë Myslimane në Egjipt, Mohamed Morsi u rrëzua në atë që arriti në një grusht shteti ushtarak në vitin 2013. Partia qeverisëse islamike e Tunizisë, Ennahda, u largua mënjanë. Rusia ndërhyri në luftën civile në Siri në vitin 2015, duke e kthyer valën kundër klientëve të Vëllazërisë Myslimane të Turqisë.
Në Libi, një qeveri e mbështetur nga Kombet e Bashkuara të favorshme për Ankaranë është nën rrethim nga militantët e mbështetur nga Rusia, Egjipti dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, duke rrezikuar marrëveshjen e brishtë të Erdogan për të gdhendur Mesdheun.
“Ndërsa shtetet vërejnë që fuqia e tyre relative në një rajon është rritur dhe gatishmëria e SHBA-së për të ushtruar fuqi është zvogëluar, ata do të ndërmarrin hapat e ardhshëm”, tha Allison, profesor në Universitetin Harvard, duke argumentuar se pëlqen apo jo, SHBA do të duhet të pranojë sferat e ndikimit, qoftë për Kinën në Detin e Kinës së Jugut, qoftë Rusinë në Gjeorgji dhe Ukrainë.
Në Siri, Turqia ka një interes të qartë për të parandaluar krijimin e një shteti de-fakto kurd që do të drejtohej nga aleatët e afërt të Partisë së Punëtorëve të Kurdëve, ose PKK, i cili zhvillon një kryengritje të armatosur brenda Turqisë. Që nga dërgimi i trupave përtej kufirit vitin e kaluar, Erdogan ka ndërtuar një zonë ku shpreson të ndërtojë qytete dhe të riatdhesojë rreth 1 milion refugjatë sirianë nga Turqia.
Por Idlib, rreziku i fundit i rebelëve arabë sunitë dhe radikalëve të lidhur me Al Qaedan, kushtuar qëllimit të gjatë të Erdoganit për të rrëzuar regjimin e presidentit Bashar al-Asad në Damask, është një histori ndryshe. Në fushatën e tyre për të rimarrë provincën dhe për të rihapur dy nga autostradat më të rëndësishme të vendit, trupat e qeverisë siriane janë mbështetur nga të dyja milicitë e udhëhequra nga Irani dhe forca ajrore ruse.
Erdogan tani është dyfishuar për të aplikuar forcën ushtarake, ku diplomacia dështoi në Siri dhe Libi, vetëm për të gjetur fushën e mbushur me fuqi të tjera të jashtme. Në shtëpi, ndërkohë, Erdogan ka shtypur institucionet demokratike të kombit të tij dhe mrekullia e tij ekonomike ka ngecur.
Në kohën e inagurimit të Erdoganit në kulmin e fuqive të tij të brendshme në vitin 2018, kufijtë e mundësive të tij jashtë vendit u përcaktuan nga lista e të ftuarve, sipas Cagaptay, autori i një libri të ri mbi politikën e jashtme të Turqisë, “Perandoria e Erdoganit”.
Maduro i Venezuelës ishte aty, së bashku me rreth dy duzina udhëheqës kryesisht nga Afrika, Ballkani dhe Azia Qendrore. Por asnjë nuk erdhi nga një aleat i madh i NATO-s, Rusia apo Kina. Vetëm një udhëheqës arab mori pjesë, dhe ai nga Katar – objekt i një bojkoti të udhëhequr nga Sauditët.
Tani, ka pak aleatë tradicionalë perëndimorë të Turqisë që janë të gatshëm ose të aftë të bëjnë për të larguar Erdoganin nga telashet në Idlib.
“Kjo e lë të varur nga Rusia, e cila kontrollon qiellin dhe për këtë arsye ka dorën e sipërme në çdo përshkallëzim ushtarak”, tha Emile Hokayem, ekspert i lartë për sigurinë e Lindjes së Mesme në Institutin Ndërkombëtar për Studime Strategjike, një qendër studimi me bazë në Londër.
