Në ditën e 1 Majit, shumica e korçarëve janë pushim por çifti Dalipi janë ngritur në mesnatë për të pastruar rrugët e Korçës.
Ata punojnë prej 12 vitesh në kompaninë që merret me pastrimin e qytetit e janë të detyruar që në kohën kur të gjithë flenë, ata të punojnë, edhe pse për një rrogë nën minimalen.
“Këtu marr 215. Nuk dalin po çfarë të bësh? Jemi hallexhinj, duhet të mbajmë fëmijët me bukë. Unë kam dhe gruan e sëmurë dhe ajo me mua këtu punon. Punojmë familjarisht këtu. Diell, shi, dëborë, ne dalim në punë. Vajti ora 01:30 ne dalim në punë, le të fryjë erë, stuhi, ne dalim në punë,” – u shpreh Maksim Dalipi.
“Nuk na del kjo rrogë. Me këtë shpenzim nuk del. Një bidon vaj është 4 mijë lek, unë gjithë natën marr 7 mijë lek. Nuk na del dhe pa asnjë lloj pushimi. Unë marr rrogën 215 mijë me kartë dhe unë me diabet, e operuar 3 here, me tension, me zemër,” – tha Lirika Dalipi.
Ajo tregon se pavarësisht vështirësisë së punës, asaj i duhet të përballet dhe me racizmim e përbuzjen.
“Ne që jemi romë gjithmonë kemi punuar punët më të vështira. Është e vërtetë. Na kanë dhënë e plastmase e çizme por i kisha të mëdha e nuk i vesha. Ne kërkojmë punë në një vend tjetër na thonë nuk ka. Ne jemi punëtorë. Vetëm kjo është. Punë tjetër s’na pranojnë, as në zyra s’na pranojnë,” – u shpreh Lirika.
Shiu e dëbora nuk u ka shkrirë zemrën e mire, teksa shprehen se në qoftë se do u kërkohet, do e pastronin Korçën edhe falas.
“Ne jemi heronjtë e Korçës se ne e pastrojmë Korçën. Njerëzit e dinë, banorët e dinë, dalin, thonë u lumshin krahët. Zyrtarët, herë vijnë, herë nuk vijnë,” – tha Maksimi.
“Unë kam kënaqësi, për Korçën time jam gati të punoj dhe pastroj qytetin edhe falas. Për qytetin tim po. Unë kam një rrugë që s’ka asnjë punëtor dhe e fshij gjithmonë vet. Ne vlerësohemi qytetarët po, zyrtarët jo,” – u shpreh Lirika.
Ky është realiteti i dhimbshëm për më shumë se 150 të punësuar në sektorin e pastrimit në Korçë, të cilët përballen me mungesën e të drejtave në punë, kushte të vështira dhe paga nën minimalen.
