Ambasadorja e Kosovës në Amerikë, Vlora Çitaku, ka bërë një shkrim të cilin e ka publikuar prestigjiozja The Washington Times.
Në këtë shkrim autorjal, Çitaku tregon mirënjohje dhe tregon se si SHBA ishin përherë me qytetarët e Kosovës, duke u kthyer pas në retrospektivë, qysh nga viti 1992, transmeton Indeksonline.
Ky është artikulli si kundërpërgjigje ndaj shkrimit të djeshëm:
Ishte festa e Krishtëlindjes në 1992, kur populli i Kosovës mori dhuratën më të mirë që dikush mund ta dëshironte. Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, George H.Ë. Bush, i dërgoi një mesazh Serbisë duke thënë se “Në rast të konfliktit në Kosovë të shkaktuar nga veprimet serbe, Shtetet e Bashkuara do të jenë të gatshme të përdorin forcë ushtarake kundër serbëve në Kosovë dhe në Serbi siç duhet”. Kur pak njerëz mund ta gjenin Kosovën në hartë, ishte Bush ai që tërhoqi vijën e kuqe dhe Shtetet e Bashkuara që nga ajo kohë kanë qëndruar pranë popullit të Kosovës.
Vitet 1990 ishin një kohë e errët për Ballkanin Perëndimor. Kur shumica e njerëzve mendojnë për Ballkanin, ata mbajnë mend luftërat rrëqethëse të viteve ’90. Sidoqoftë, ajo që shpesh është anashkaluar janë dekadat e shtypjes, ndarjes sistematike dhe shfrytëzimit sistematik të kryer nga regjimi serb. Vite vuajtjesh të papërshkrueshme kur popullit të Kosovës iu morën të drejtat e tyre dhe iu nënshtruan një trajtimi dehumanizues. Tmerret e viteve ’90 arritën kulmin me fushatën brutale të spastrimit etnik, e cila u krye nga forcat serbe. Një milion kosovarë u ndoqën nga vendi i tyre, më shumë se 10,000 prej tyre u vranë, afro 20,000 gra u dhunuan, dhe 1.600 janë ende të humbur.
Më 24 mars 1999, Shtetet e Bashkuara udhëheqën ndërhyrjen humanitare të sulmeve ajrore të NATO-s, e cila i dha fund sundimit të terrorit në Kosovë. Presidenti Bill Klinton, shpalli, “nëse ne dhe aleatët tanë do të lejonim që kjo luftë të vazhdonte pa përgjigje, Presidenti Millosheviç do të lexonte hezitimin tonë si një licencë për të vrarë.” Edhe një herë, ishin miqtë tanë amerikanë që erdhën në shpëtimin tonë. Kur trupat amerikane arritën në Kosovë në 1999, ata ishin në shtëpi. Ata u përshëndetën me buzëqeshje, brohoritje dhe lule. Që nga ajo kohë, Kosova ka qenë nikoqire e amerikanëve të panumërt, ushtarakë dhe civilë. Ata janë miqtë tanë, mentorët tanë, familja jonë.
Plagët e luftës nuk shërohen lehtë dhe ato kurrë nuk zhduken me të vërtetë. Por liria ka fuqi rekuperuese. Kështu ngadalë por me siguri, populli i Kosovës rindërtoi. Ne tërhoqëm forcë nga njëri-tjetri dhe kishim shpresë sepse nuk ishim vetëm në luftën tonë. Amerika kishte shpinën tonë. Kur erdhi koha që ne të përfundonim përpjekjen tonë për pavarësi, ishte Presidenti George Ë. Bush ai që në vitin 2007 tha “Duhet të thuash – mjafton”, Kosova është e pavarur. ” Eshtë e panevojshme të thuhet, Kosova shpalli pavarësinë e saj në 17 shkurt 2008. Demokracia nuk është e lehtë, por Kosova ka dëshmuar se i takon detyrës. Me ndihmën e administratës Obama vendi ynë bëri përpjekje të mëdha për tu integruar më shumë në bashkësinë ndërkombëtare. Kosova ka punuar shumë për të demonstruar gatishmërinë e saj për të përmbushur përgjegjësitë e anëtarësimit të plotë në Bashkimin Evropian. Sidoqoftë, askush nuk u befasua që kur Kosova ishte e gatshme të kalonte nga një konsumator në një kontribues të sigurisë duke vendosur forcat e saj të armatosura, ishte administrata Trump ajo që kryesoi përpjekjen.
Që nga shndërrimi i saj, FSK tashmë ka bërë një përparim të jashtëzakonshëm në ndërtimin e kapaciteteve, modernizimin dhe harmonizimin me standardet e NATO-s. Qoftë në luftimin e ISIS-it apo Hezbollahut, Kosova ka mbetur gjithmonë në prapavijë me Shtetet e Bashkuara. Si një shenjë e angazhimit për paqen e qëndrueshme dhe prosperitetin afatgjatë në rajon, NATO vazhdon të mbajë një prani në Kosovë. Sot, misioni i saj është të shërbejë si një qendër parandaluese dhe rajonale e ngritjes së kapaciteteve. Kosova është një vend laik dhe multietnik që është pasuruar nga larmia e tij. Në Kosovë, ju do të gjeni qytete ku kisha katolike, kisha ortodokse dhe xhamia myslimane, të gjitha kanë të njëjtën oborrin e shtëpisë.
Toleranca dhe harmonia fetare që kemi kultivuar gjatë shekujve është një simbol i nderit, të cilin ne e veshim me krenari. Kosovarët e vlerësojnë historinë dhe trashëgiminë e tyre, por është pa diskutim që eksporti më i famshëm shoqëror i Kosovës është pro-amerikanizmi. Një kampion i mediave të lira, një qendër për inovacion dhe e njohur globalisht për partitë e saj legjendare të 4 korrikut, Kosova jeton deri në reputacionin e saj të vërtetë. Nuk kam dyshim se një ditë profesionalizmi i institucioneve tona do të përputhet me integritetin e mediave tona, suksesin e artistëve dhe sportistëve tanë, forcën e grave tona dhe rezistencën e shoqërisë sonë civile.
Kosova dëshiron paqen me fqinjët e saj dhe është e gatshme të vazhdojë dialogun me Serbinë. Sidoqoftë, ne jemi vigjilentë ndaj lirisë sonë të fituar shumë. Është një ideal për të cilin jemi përgatitur të vdesim dhe të cilin do të luftojmë për ta ruajtur. I detyrohemi atyre që kanë paguar çmimin përfundimtar. Shtëpia e Bardhë ka marrëveshjen dhe ka emëruar dy të dërguar specialë që kanë injektuar rajonin me energji të reja.
Ambasadori Richard Grenell tani është duke udhëhequr pa frikë akuzën për t’i dhënë fund konfliktit shekullor midis Kosovës dhe Serbisë me një marrëveshje përfundimtare. Ndërsa forcat e paqëndrueshme përpiqen të nënvlerësojnë këtë proces, Presidenti Donald Trump e ka përcaktuar ligjin duke e bërë të qartë se Shtetet e Bashkuara “e shohin njohjen e ndërsjellë si themelin e marrëdhënies së normalizuar dhe bazën për çdo zgjidhje gjithëpërfshirëse.” Kosova gjithmonë ka gëzuar përkrahje dypartiake në Shtetet e Bashkuara.
Një shprehje popullore në Kosovë thotë se “nëse nuk e dini politikën amerikane, do të humbni nëpër rrugë”. Në kryeqytetin tonë, Prishtinën, kemi një statujë të Bill Klintonit, menjëherë pranë një bulevardi George Ë. Bush. Sheshi Madeleine Albright është një shëtitje pesë-minuta larg nga rruga Bob Dole.
Kur bëhet fjalë për navigimin, kosovarët e dinë saktësisht se ku është ylli i veriut, dhe kjo është në flamurin, menjëherë ngjitur me vija.
Kosova dhe Shtetet e Bashkuara kanë një lidhje vërtet të veçantë të ndërtuar mbi historinë që na bashkon dhe vizionin e përbashkët që na çon në të ardhmen. Kjo marrëdhënie është baza e demokracisë sonë. Kjo është pikërisht arsyeja pse, në kohën e COVID-19, kur bota kapërcehet nga ndjenja e pasigurisë, është një gjë që mund të them me siguri, Kosova është një histori suksesi për të cilën të gjithë amerikanët mund të jenë krenarë!
